.png)
Heb je het artikel strafregels schrijven werkt nog altijd gezien, waarin een gepensioneerde orthopedagoog vertelt hoe een van haar vroegere leerlingen een straf moest ondergaan en opklaarde van een setje strafregels schrijven die zijn vader moest ondertekenen? De jongen had somber gekeken toen de juf hem geen klap voor zijn kop wilde gegeven zoals zijn vader dat zou hebben gedaan, want daar had hij toch wel een beetje op gehoopt. Wtt…?!? Ik was echt even in de war na het beluisteren van dit bericht.
Of strafregels schrijven nou goed is voor een kind en hoe ze moeten worden geschreven, daar zijn zelfs de geleerden het niet over eens. Dus dat laten we lekker zo. Waar het wat mij om gaat is dat kinderen, zo blijkt maar weer uit het voorbeeld van de jongen, duidelijke en voorspelbare grenzen nodig hebben: als dit, dan dat. Hoe voorspelbaarder hun leven is, hoe veiliger deze voelt. Helaas dus ook: als vader thuis slaat, dan ook op school. Wat natuurlijk pedagogisch niet verantwoord is, maar het kind begrijpt daar niks van. Sterker nog: ik durf te beweren dat het kind er tot dat moment geen oordeel op heeft gehad dat vader hem sloeg. Hij had zelfs beteuterd gekeken, de jongen… ik zag hem denken: Mag dat niet dan…?
Kinderen houden onvoorwaardelijk van hun ouders. Een gevaarlijke uitspraak om te doen, want laat dit geen vrijbrief zijn voor vaders om te denken: oh, geen probleem dus, als ik even niet lekker in mijn vel zit, kan ik dat prima botvieren op mijn kind. Nee. Want ik durf ook te beweren dat deze kinderen opgroeien tot aangepaste volwassenen die gestopt zijn hun oprechte waarheid te verkondingen en nu hard proberen te voldoen aan de verwachtingen van de maatschappij en hun sociale omgeving. In de hoop dat ze wakker worden en op een dag denken: Shit, nu lijk ik toch meer op mijn pa dan ik zou willen, vanaf nu ga ik het echt anders doen, ookal weet ik nog niet hoe. Want wat je niet hebt geleerd geef je lastig door en wat je wel hebt geleerd… dat dus.
Duidelijke en voorspelbare grenzen geven dus, maar wel oprecht. Herken je dit?
Het is je papadag of je thuiswerkdag en je hebt je voorgenomen om straks iets leuks met je kinderen te gaan doen, maar je moet eerst nog wat afmaken. Misschien heb je het al verteld, misschien alleen gedacht. Maar je dochter, die naast scherpe zintuigen ook beschikt over een haarscherpe intuïtie en een onzichtbaar setje antennes waarmee hij of zij zonder te kijken weet hoe papa zich voelt, merkt dat je daar met twee petten op zit te werken. Een pet wil aan het werk, de ander wil wat leuks doen met zijn kinderen. Natuurlijk heeft ze voorkeur en ze voelt dat papa dat ook heeft maar toch is er iets. Maar wat? Tijd om daar achter te komen. Hoe zal ze dat eens aanpakken? Met een speelgoedje tegen de koffiebeker stoten misschien? Even meetikken op de laptop? Hé, waar zou dat knopje voor zijn? …. Vul jij de rest in?
Dus jij zegt steeds: “Nee”, “Niet doen” en “Even wachten". En daar snapt je kind niks van, want die weet dat jij veel blijer kan zijn dan je nu bent. Dus komt ze steeds terug. Eigenlijk fluistert ze: “Kom op mijn leuke, lichte feestje, papa! Dat zal je blij maken. Die waar jij nu bent is saai en zwaar!”. Maar ze zegt niks. Want jij zegt, behalve dan dat je zo komt, ook niks dat duidelijkheid geeft. En dan ineens… gaat het mis. Gaat de koffie om, is het bericht (dat bijna af was) verdwenen en moet je opnieuw beginnen. En jij ... ontploft.
Als het om duidelijkheid gaat, twee dingen:
kinderen hebben enerzijds duidelijkheid nodig, en als ze dat niet krijgen gaan ze er om vragen door middel van gedrag dat we niet begrijpen en we als lastig, brutaal en vervelend interpreteren;
kinderen willen ons vaak wat duidelijk maken en als we met onze aandacht er niet bij zijn en niet boven de situatie uit kunnen stijgen om te bekijken ‘wat gebeurt hier nu eigenlijk’, gaat het mis: dan gaan kinderen vervelend doen of lopen rellen.
En dat kan heel lang zo doorgaan, dat gedrag. Tot ze duidelijkheid krijgen of echt gezien worden in datgene ze jou duideijk willen maken. En, zo blijkt uit het artikel, beter negatieve duidelijkheid dan helemaal geen duidelijkheid. En dat wil je niet, toch?
Herken je je in dit verhaal? Wil jij ook weten wat jouw kind jou duidelijk wil maken? Of hoe jij jou kind iets duidelijk kan maken zonder te vervallen in oud gedrag? PB me dan even met je naam, nummer en drie data/tijd voorstellen. Dan bel ik je voor een gratis inzichtsessie waarin ik je de gouden tip geef om het thuis van een leien dakje te laten gaan.
Met liefde,
Marloes