Met een wattig hoofd sta je alweer op de slaapkamer van je huilende kindje. Dat is al de derde keer deze week dat ze niet doorslaapt. Zelfs nu je alles zo zorgvuldig had voorbereid. Alle stappen van het consultatiebureau, alle tips uit de zelfhulpboeken…. Zelfs net nog heb je in je hoofd de checklist doorlopen: honger kan het niet zijn, krampjes lijkt je ook niet, temperatuur van de kamer en je kindje zijn goed... Het huilen wordt erger en dat maakt je onrustig. Ondanks het advies van de experts om haar te laten liggen, haar speentje te geven en je weer te draaien, til je haar uit haar bedje. 

​

Je sust haar, wiegt haar en loopt wat heen en weer. En terwijl je daar zo staat, komt er van alles langs. Gedachten over wat je nog meer kan doen en wat er toch zou zijn, frustratie omdat je het huilen maar niet onder controle krijgt en complete radeloosheid omdat je het zo graag op wilt lossen maar je niet weet hoe. En hoewel jij weet dat dit de tropenjaren zijn, dat je vol moet houden en dit ooit vanzelf weer over gaat, het vooral je kind is die zich niet fijn voelt nu en jij rustig moet blijven, trekt het niet langer om haar te horen huilen. 

 

De korte nachten, de frustratie, het uitzicht naar de volgende dag waarin je een bomvolle agenda hebt en je ook je kinderen en je vrouw aandacht wil geven, alle verwachtingen en verplichtingen die er zijn… het wordt je te veel. Je hoofd tolt en je lontje kort is de laatste tijd. Ook overdag bent je ongeduldig, licht ontvlambaar en opvliegend vooral naar je kinderen toe. Terwijl jij je nog zo had voorgenomen het anders te doen in de opvoeding. Je wilt beschikbaar zijn voor ze, zodat ze zich welkom en veilig voelen bij jou. Maar op deze manier mislukken al deze voornemens volkomen.

Ergens wil je gewoon weglopen, terug naar je warme bed en slapen! Zodat je morgen wel een keer scherp bent op je werk en leuk met de kinderen. Maar ja, tegenwoordig laat je je kind niet huilen. En jij hebt je voorgenomen het anders te doen in de opvoeding. Je wilt naast je werk een betrokken vader zijn die emotioneel beschikbaar is voor zijn kinderen en zijn vrouw ontlast, want zij moet morgen ook weer werken. Maar dit duurt veel. Je twijfelt toch of je toch niet je vrouw wakker zal maken. Dan is het vast zo opgelost. Een moeder heeft een moederinstinct. Maar een vader?