Afwijzing

Als kind al was ik graag aanwezig op feestjes. We waren vaak op bezoek bij familie, vrienden, een burenverjaardag of een feestje bij ons thuis. Zoveel mensen bij elkaar die onderling verbonden waren voelde fijn. Maar wanneer een vriend of familielid vertrok was het plotsklaps winter. Niet doordat iemand weg was gegaan, want ook waren we niet fysiek samen, als kind voel je dan alsnog een warme hartsverbinding. En hartsverbindingen kennen geen afstand of voorwaarden. Het kwam doordat er vanuit het niets negatief over deze persoon werd gepraat. De rest knikte instemmend en er ontstond een nieuwe conversatie ‘over’ (lees: tegen) de afwezige persoon. Waarom??? Hoe ??? Eerst zijn we familie, zijn we één. En dan plotseling, als iemand weg gaat, is daar afwijzing. Ik weet nog dat ik daar als kind niks van begreep. Waar was nou ineens de liefde?

Maar ook ik werd groot… paste me aan… voldeed aan de verwachting… uitte me negatief … over anderen... Slik. Ook ik, het meisje dat daar ooit niks van begreep, deed het nu zelf ook. Diep van binnen vrat het aan me. Wist ik dat er niets klopte van wat ik zei. Waarom deed ik dit? Ik ontdekte dat ik me eigenlijk alleen maar negatief over iemand uitliet, zat te roddelen of te klagen, als ik me onzeker voelde vergeleken met die persoon of me zekerder voelde als ik die ander in een negatief daglicht zette. En dus… zei dat wat ik zei alles over mij! Maar wat zei het dan?

Het zei me dat een bepaalde eigenschap van de ander ooit in mij of in mijn omgeving was afgewezen. Omdat de ander wel… sensitief en kwetsbaar durfde te zijn, bijvoorbeeld. Of wel voor zichzelf op durfde te komen. Of wel zichzelf durfde te zijn met zijn eigenwaarde(n), wel zijn grootsheid, schoonheid of kwetsbaarheid durfde te leven, wel deed waarvan ik dacht dat het niet zou kunnen en wel ongegeneerd zichzelf durfde te zijn. Het zei me dat ik degene ben die was gestopt met onvoorwaardelijk van mezelf te houden. Dat ik me had aangepast en afgesloten van onvoorwaardelijke liefde, de bron. En hoe meer ik projecteerde, hoe mee ik vond van de ander, hoe harder ik me afsloot, hoe kouder ik het kreeg.

Frustraties, jaloezie of onzekerheid voelen ten aanzien van iemand zegt alles over jou. Omdat jij bent opgegroeid met je eigen setje waarden, normen en karakter en een 'eigen' ziel hebt. Wat ik tegenwoordig doe? Ik schrijf het van me af. Dan zeg ik “Lieve …, (ookal komt dat lieve nog zo lastig uit m'n pen) Wat me echt raakt aan jou is … want … en dat doet dit met me…” Dan pas ik dus een spiegeltrucje toe. Bijvoorbeeld: "Lieve treuzelaar, wat me echt raakt aan jou is dat je de tijd neemt om dat te doen waar jij blij en gelukkig van wordt en dat maakt me gefrustreerd, omdat ik heb geleerd dat er iets belangrijkers te doen is in het leven dan dat." En altijd, echt altijd kom ik dicht bij mezelf terug. Land ik weer in mijn hart, waar ik rust en ruimte vindt. Waar ik mezelf vergeef en volledig accepteer, met mijn voors en mijn tegens. En als ik vervolgens dat gevoel van onvoorwaardelijke liefde en acceptatie weet te verankeren, dan kan ik mijn eigen basis zijn. Mijn eigen vuurtoren, mijn eigen baken van licht. En verankerd met mijn licht stap ik weer de wereld in. Om dwars door alles heen de liefde te zijn die ik ben. Mezelf. Mijn ware zelf. Alleen maar dat. En dat, voelt heerlijk.

Vandaag gebeurde er toch weer iets waar ik de hele dag van ondersteboven was. Een dierbare werd uitgescholden op social media om een onschuldige opmerking, een grapje. Tenminste, zo was het bedoeld. Aan de andere kant van de lijn werd het anders ontvangen. Als iemand je te kakken zet op social media, je uitscheldt op een plek waar de hele wereld je kan zien en vooral de groep of generatie je ziet door wie je geaccepteerd wil worden om wie je bent, dan bevries je. Tenminste, dat denk ik. In mij bevriest iets, letterlijk.

Terwijl ik weet: ik heb geen controle. Niet over de actie van de een, niet over de reactie van de ander. Ik mag denken: ‘What comes around, goes around. Karma doet zijn werk. Niet mijn verantwoordelijkheid.’ Het enige waar ik verantwoordelijk voor ben is hoe ik me voel. En dus ga ik schrijven. Laat ik negatieve gedachten gaan. En praat ik even met mijn lief over wat me heeft geraakt. Waardoor ik erkenning krijg voor wat ik voel. Want als ik de erkenning vindt, kan ik weer landen in mijn eigen, warme hart.