Je had gezwóren het anders te doen, de opvoeding, het vaderschap. Je zou een bewuste en betrokken vader zijn. Maar verdomme, nu sta je toch weer te schreeuwen tegen je zoon van vijf. Heel even was je koffie gaan halen in de keuken, maar toen je terugkwam stond hij met een dinosaurus op zijn broertje van drie te rammen. Je werd witheet van woede, hebt het ding uit zijn handen gegrist en in de hoek gegooid. “Kappen nou, man! Zie je dan zelf niet hoe gevaarlijk dit is?” hoor je jezelf schreeuwen. Het liefst zou je hem nu een klap geven of hem stevig door elkaar schudden. Maar je bijt je kaken stevig op elkaar en zet hem in de hoek. Zo, even een time-out. Kan jouw woede ook even zakken.

​

Het is nog wel je papadag vandaag. Die had je je heel anders voorgesteld. Gezellig met de jongens op stap, wat lekkers kopen op de markt of bloemen om mama te verrassen, samen bouwen en stoeien, eitjes bakken of pannenkoeken. Maar zo begint je papadag niet al te best. Hij hing al de hele ochtend de draak uit, je oudste zoon: niet luisteren, de boel op stelten zetten en aan de lopende band zijn kleine broertje etteren. Je wilde niet boos worden en zat het van achter je laptop te sussen. “Niet doen… stop daarmee… samen spelen…” Achteraf zie je dat hij alleen maar aandacht wilde. Je bent ook veel weg de laatste tijd. Die papadag is er niet voor niks! Je voelt je schuldig en rot.

Maar je zoon blijft niet in de hoek. Telkens komt hij er uit. “Ik ga niet in de hoek! Ga jij maar in de hoek, stomme papa!” roept jouw eigenwijze peuter dapper. Heel even moet je grinniken, maar dat onderdruk je snel. En ondanks dat jij je nu echt hebt voorgenomen om het dit keer anders te doen, consequent en rustig wilt blijven, je laptop al hebt dichtgeklapt en al je aandacht bij je zoon is, nemen je boosheid en frustratie in razend tempo toe. Hoe kan het toch dat je kind je zo hard kan raken? Alsof al het bloed onder je nagels vandaan wordt gehaald. Het voelt als jouw taak om hem leren gehoorzamen, want dit brutale en onhandelbare gedrag vertoont hij ook op school, bij vriendjes en op voetbal. Als na de volgende poging hij weer uit de hoek komt, komt de woede in jou tot een kookpunt en knapt er wat. Je bent razend. Zo ontzettend boos dat je hem hardhandig oppakt, meeneemt en veel te hard op de gang zet. Om hem vervolgens af te blaffen. “Hier! Leer eerst maar te luisteren!” En terwijl jij je omdraait, hem briesend alleen laat en met je een harde klap de deur dichtsmijt, denk je met je hoofd in je handen: Shit, wat doe ik nou? Dit ben ik zo niet! Waar komt dit vandaan?

​

Je laat je langzaam op de grond zakken. Je maag draait om als je je realiseert wat er net is gebeurd. Je hoort je zoon snikken in de gang. Je hart breekt. Je nam het je nog zo voor. Nog geen minuut geleden zelfs, nam jij je voor het tij nu echt te keren. Maar het is je weer niet gelukt. Je voelt een brok in je keel. Dit moet echt stoppen. Maar hoe?

​

De tranen staan in je ogen. “Mietje!” hoor je de stem van je vader. Hou je kop, ouwe! denk je. Aan zijn advies van heb je nu al helemaal niks. Is het je na jaren zelfontwikkeling eindelijk gelukt je zachte kant te tonen, zit die overtuiging je nog in de weg. Je schaamt je. Dit wil je helemaal niet zo! Telkens neem je je voor om het beter te doen dan hij, om rustig te blijven en het met woorden op te lossen. Maar je doet het geen haar beter dan je pa. “Loser!” zeg je hardop tegen jezelf. Het is een geluk dat je vrouw niet thuis is of dat er visite is. Want je weet niet wat er dan met je huwelijk gebeurd zou zijn.

Je emoties komen enigszins tot bedaren. Dat het anders moet is duidelijk, dit kan zo echt niet langer. Maar hoe dan? Want nee, je wilt niet schreeuwen, niet hardhandig optreden. Je wil je dat je kind gelukkig is en zichzelf kan zijn. Want er zijn ook echt momenten waarop je trots bent op zijn sterke wil, zijn kracht en doorzettingsvermogen. Hij is altijd al levendig en sterk geweest. Maar er zijn grenzen. Hij moet wel leren normaal te doen, niemand bezeren en zich aanpassen als het nodig is. Anders valt hij buiten de groep en zal hij er nooit komen. Pfff… dit dus. Kan iemand je vertellen hoe?