.png)
Een helend verhaal voor iedereen die zichzelf eraan wil herinneren geen energie en gedachten van anderen mee te willen nemen. Voor iedereen die 100% zichzelf wil zijn.
Er was eens een meisje. Een lief en open meisje. Een meisje dat altijd anderen wilde helpen, met anderen meeleefde. Een kleine dromer ook zo af en toe. Het meisje was dol op ballonnen. Overal waar dit meisje kwam nam ze ballonnen mee. Grote ballonnen, kleine ballonnen, glitter ballonnen, glimmende ballonnen, ballonnen in alle kleuren, vormen, materialen en zelfs geuren … ze wist niet beter of ze nam ze automatisch mee. Het ging niet eens expres. Het gebeurde zonder dat ze het doorhad. Ineens had ze er weer een ballon bij. En soms kreeg ze zomaar ongevraagd ballonnen, werden ze stevig in haar handen gedrukt.
Op een dag was de tros ballonnen die ze vasthield mega. Mooi, zou je misschien denken. Maar door al die ballonnen kwam het meisje niet meer zo snel vooruit als ze zou willen. Ze raakte ook de weg steeds kwijt, omdat ze zich niet meer zo goed kon oriënteren. En, het ergste, ze kon niet meer slapen met zoveel ballonnen om haar heen. Verloren stond ze daar, het meisje met haar ballonnen. Niet wetende wat te doen. Niemand die haar zag. Niemand die haar hielp. Een grote traan rolde over haar wang, en nog een en nog een. Langs haar wang omlaag. Ze wilde de traan afvegen... en toen... liet er langzaam een ballon los. Ze greep de bundel draadjes nog steviger vast. Wat moest ze zonder ballonnen? Maar ook… Wat moest ze met ballonnen. Ze wist het niet. Ze wist ineens niks meer. Niet waar ze was, niet wie ze was en al helemaal niet waar naar toe. Haar handen deden pijn van de touwtjes die sneeën maakten in haar handen. Wat moest ze nou? Huilend viel ze op de grond, haar handen verdoofd van zoveel pijn. Wat kon ze doen? Wie was ze zonder ballonnen?
Terwijl ze daar zacht snikkend op de grond lag, haar handen krampachtig de trossen draadjes probeerden te omklemmen, viel ze in een diepe slaap. Ze droomde over wolken, helderblauwe luchten en wit licht. Langzaam ontspande ze. En terwijl ook haar handen ontspanden, lieten de draadjes een voor een los. De ballonnen vlogen langzaam de lucht in. Kijk, Daan gaat er één, en nog één … en nog één! Al slapende, begonnen alle ballonnen haar los te laten. Een voor een keerden ze terug naar waar ze vandaan kwamen. Toen ongemerkt de laatste ballon uit haar handen glipte en omhoog de vlucht in vloog, gleden ook haar laatste tranen, via haar handen, op de grond.
Toen het meisje de volgende ochtend wakker werd keek ze verwonderd om zich heen. Wat was er gebeurd? Waar was ze? Ze voelde zich heel fijn en vrij. Haar hartje klopte blij en opgelucht. De ballonnen waren verdwenen en haar uitzicht was vrij. Ze kon zo ver kijken als haar oog reiken kon. Ze voelde zichzelf weer. En ze voelde zich heerlijk! Haar handen waren genezen. Er was enkel nog een klein litteken zichtbaar dat haar herinnerde geen ballonnen meer mee te nemen. Wie had dat gedacht, dat alleen zijn met jezelf zo heerlijk kon voelen.
Het meisje visualiseert sindsdien elke dag een grote, super lichte ballon van wel drie meter om zichzelf heen. Een ballon die haar beschermt en waardoor ze nooit meer een ballon van iemand anders mee hoeft te nemen.