Jij bent een ondernemende, zelfbewuste vader van een jong gezin. Dat deze combi uitdagend zou zijn wist je, helemaal omdat je hecht aan je vrijheid. Maar jij kan veel aan en houdt zielsveel van je kinderen, dus komt goed! Je hebt een duidelijke visie, zowel op werkgebied als in de opvoeding. Zelfontwikkeling en bewustwording laten je laten inzien dat jij het anders gaat doen dan hoe jouw ouders het hebben gedaan in de opvoeding. Hoewel… herken je dit?

Je bent nog niet wakker of je twee zoontjes maken alweer ruzie. Het gaat er hard aan toe beneden. Hoewel je van ver moet komen sta je in no time naast je bed. Je wilt je vrouw ontlasten en het geruzie wekt spanning op. Nog wat slaapdronken stommel je de trap af. Als je ziet hoe je oudste zoon zijn frustratie uit op zijn jongere broertje, gebeurt er iets met je. En ondanks dat jij je gisteravond nog voornam om het vanaf nu echt anders te doen, trekt je ze resoluut uit elkaar, kijkt ze boos aan en spreekt ze flink toe. Zijn ze nou helemaal! Stilletjes druipen ze af en de rust keer terug in huis. Je wrijft twijfelend door je haren. “Ook goedemorgen, lekkere start van de dag man!” mopper je nu op jezelf. Was dat nou echt nodig?

Getreuzel aan de ontbijttafel… je zit jezelf óp te vréten. Terwijl jij snel je mail checkt, je aandacht alweer ergens halverwege kantoor is en er in je achterhoofd wordt geroepen dat de tijd tikt, neemt spanning in jou toe. Nog vijf minuten, dan moeten twee van de drie kids in de auto zitten. Maar de één zit onder de appelstroop en de ander heeft zijn boterham nog niet op. Hoe dan!?! En hoewel jij je in een flits realiseert dat je nu niet commanderend door het huis moet gaan lopen, omdat als je eenmaal begint het einde zoek is, neemt de controledrang in jou het over en pak je hard en met teveel focus de tassen in en smijt ze in de auto. Zo, is die frustratie maar vast weg. Hoopte je. Want als je in de auto zit kan je hoofd het toch niet laten om je zoon van zes te belasten met een opmerking over het getreuzel van vanochtend. Zucht. Hoe graag je het ook zou willen, je weet gewoon niet hoe je dit anders moet doen.

​

Je zit aan tafel met de juf in de klas van je zoon van zes. Terwijl ze praat over hoe druk hij is is in de klas en niet meekomt met de lesstof, probeer je je te bedenken welke pet je op zal zetten. Want ondanks dat het algemeen bekend is dat de werkdruk voor zowel de juf als voor de kinderen te hoog is, de klassen overvol zitten met kinderen die allemaal in een stramien mee moeten terwijl de een zijn hoofd wil ontwikkelen en de ander zijn lijf en jij er van overtuigd dat er meer mis is met het systeem dan met jouw zoon, baal je er van dat hij niet meekomt. Heel eerlijk? Het zou voelen als falen als hij niet over zou gaan dit jaar. In gedachten voer je een gesprek met jouw kanjer en ineens zie je je eigen vader voor je met een preek over je best doen op school en een hoop dreigementen. Het valt je zwaar toe te moeten geven dat je steeds meer op hem gaat lijken. 

​

Je schaamt je. Je zou het anders doen, toch? Weet je nog? Je zou rustig blijven, je kinderen steunen en ze helpen in hun ontwikkeling en bij uitdagingen op hun pad. Zodat ze zich in eigen tempo kunnen ontwikkelen en zichzelf kunnen zijn. Waarom lukt het je dan steeds niet om er voor je ze te zijn als ze je nodig hebben? Ben je afwezig in gedachten of sta je in the heat of the moment lijnrecht tegenover ze in plaats van een helpende hand uit te steken. Pffff…. Zo extreem vermoeiend dit!

Het gevoel dat je faalt, het niet goed doet en niet goed voor je gezin kan zorgen, maar vooral de angst dat jij kinderen niet kan beschermen... het bekruipt je de laatste tijd vaker. Vooral ‘s nachts lijkt een gevoel van angst je naar de keel te grijpen. Het benauwt je en overspoelt je, alsof je niet meer overeind kan blijven staan. En tegelijk is er de angst om het toe te laten. Want je weet, als de geest uit de fles is, there's no going back. En inmiddels weet je ook wel dat je er doorheen moet, maar wat is dat fucking eng zeg! Want wat ligt erna…? Het niet weten maakt je wellicht nog banger. Het enige wat je weet is dat je hier niet kan blijven staan. Want met alle uitbarstingen naar je kinderen, emoties waar je geen controle over hebt, je afwezige houding die ervoor zorgt dat je je kinderen vaak maar lastig vindt... al die dingen waardoor je steeds meer op je vader gaat lijken, kan je niet langer leven. Maar hoe dan wel? Hoe ga je om met deze tering, met deze harteloze kou terwijl je het zo graag anders wilt?

​

Want als jij zo doorgaat wordt je toch precies zoals je eigen vader en zullen ook jouw kinderen gespannen en gericht op de verwachting van anderen door het leven gaan. Dus zou je niet eens wat actie ondernemen?